Mongolia: epidemia pryszczycy

W piątek (8.10) media rolnicze poinformowały, że przedstawiciele Generalnej Dyrekcji Służb Weterynaryjnych oświadczyli, iż pryszczyca rozprzestrzeniła się w ponad połowie z 21 prowincji w Mongolii. 

Na pryszczycę zachorowało co najmniej 7681 zwierząt gospodarskich z 85 gospodarstw w środkowej prowincji Uvurhangai. Według przedstawicieli departamentu prowincji choroba rozprzestrzeniła się w tym regionie poprzez zwierzęta ze stad powracających z pastwisk znajdujących się na wschodzie kraju. Tego lata pasterze przenieśli swoje zwierzęta na wschód ze względu na suszę. 

Sektor chowu i hodowli jest głównym filarem gospodarki w Mongolii. W kraju znajduje się około 70 mln sztuk bydła, a eksport mięsa z Mongolii został wstrzymany ze względu na obecność chorób zakaźnych. Pryszczyca wiąże się z ogromnymi stratami ekonomicznymi oraz stratami w produkcji zwierzęcej. Skutkami epidemii choroby są między innymi: zmniejszona produkcja mleka, mniejsze przyrosty masy ciała, zmniejszona płodność i zwiększona śmiertelność u zwierząt, a także znaczne pogorszenie sytuacji ekonomicznej pasterzy oraz rolników.

Pryszczyca, znana również jako afoza lub zaraza pyska i racic, jest uznawana za najgroźniejszą chorobą zwierząt. Jej obecność paraliżuje światowy handel zwierzętami oraz produktami pochodzenia zwierzęcego. Na zakażenie wrażliwe są: owce, kozy, bawoły, bydło, trzoda chlewna, bawoły, renifery, wielbłądy, dziki, a także przeżuwacze dziko żyjące. Czynnikiem etiologicznym choroby jest wirus pryszczycy, który rozprzestrzenia się poprzez kontakt pośredni lub bezpośredni. Wirus jest rozprzestrzeniany poprzez ludzi, zwierzęta, rośliny, artykuły spożywcze, pojazdy, odzież, przedmioty oraz wiatr. Głównym sposobem transmisji wirusa jest droga aerogenna. Okres inkubacji choroby trwa zwykle od 2 do 7 dni, ale u owiec pierwszy symptomy są już widoczne po 24 godzinach. Pierwszym objawem choroby jest podwyższona temperatura ciała. Innymi symptomami są: apatia, utrata apetytu, gwałtowny spadek mleczności, zwiększone pragnienie, pęcherze na języku, wargach, dziąsłach, śluzawicy (u bydła), tarczy ryjowej (u świń) i na skórze szpary międzyracicowej. Leczenie pryszczycy jest prawnie zabronione. Jest to choroba zwalczana z urzędu. Opisano kilkaset przypadków zakażenia pryszczycą u ludzi, ale na podstawie badań laboratoryjnych i klinicznych udowodniono niewiele ponad 40 zachorowań. Przebieg choroby u ludzi jest zazwyczaj łagodny.

Najlepiej opisany przypadek pryszczycy u człowieka dotyczy pacjenta z Wielkiej Brytanii. W 1966 roku w czasie panującej epizootii u osoby przebywającej na fermie w hrabstwie Northumberland wystąpiły typowe dla pryszczycy objawy, czyli pęcherze w jamie ustnej, na dłoniach oraz pomiędzy palcami u nóg. 

W Polsce ostatnia epizootia pryszczycy miała miejsce w latach 1959-1967. Ostatni przypadek afozy w naszym kraju zarejestrowano w 1971 roku. W 1992 roku Europę uznano za region wolny od pryszczycy. 

Źródła: Świat Rolnika, Główny Inspektorat Weterynarii, oie.int